Και γιατί παρακαλώ να μη μιλάμε γι αυτά που μας συμβαίνουν; Η καθημερινή μας ζωή είναι. Δεν τη φορτώνω στην πλάτη κανενός και δεν απαιτώ τίποτα άλλο από το να νιώθω άνετη κι ελεύθερη να μιλάω για την αναπηρία μου και να τη ζω με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες
.
Υπάρχει όμως, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που όχι μόνο δεν έχουν ιδέα, αλλά τους ενοχλεί ν αντικρίζουν άτομα με αναπηρία.

WOW! Ε, και;
Και τι με νοιάζει εμένα αν ο Χ ή ο Ψ έχουν πρόβλημα ν αντικρίσουν το αναπηρικό τροχοκάθισμα; Δεν είναι δικό μου πρόβλημα και φυσικά, δεν θα το φορτωθώ κι αυτό στην πλάτη μου!
Και τι με νοιάζει που η στενή μου οικογένεια 1ου βαθμού νιώθουν άβολα με μένα στο καροτσάκι; Ας πρόσεχαν, ας με παρακολουθούσαν, χρόνο με το χρόνο να γέρνω, χρόνο με το χρόνο να χάνω κι ένα κομμάτι του σώματος μου κι έτσι ίσως να τους ερχόταν πιο εύκολο.
Όμως προτίμησαν την τακτική της στρουθοκάμηλου. Και πόσο τους βόλευε που κοροιδεύανε τον εαυτό τους! Όμως τώρα τέλειωσαν τα ψέματα, σώθηκαν κι ο σώσων εαυτό σωθήτω. Απροετοίμαστοι, σαν τις μωρές παρθένες, με το λυχναράκι τους άδειο! Και κοίτα να δεις που εμένα είχαν για τρελή παρθένα! Εν τάξει όχι και παρθένα αλλά τέλος πάντων ήμουν ο τζίτζικας της ιστορίας και αυτοί τα σοφά μερμήγκια! Άντε τώρα να δεχτούν μια σκλήρυνση κατά πλάκας που μεγάλωνε 20 χρόνια κάτω απ τη μύτη τους και επέμεναν να μην το βλέπουν!
Άντε τώρα να τη δουν!


Πώς;
Γι αυτό σας λέω…
Ας πρόσεχαν.
Κοίτα να οργανώσεις τη ζωή σου και την ψυχή σου όσο πιο ανεξάρτητα μπορείς και μη φοβάσαι τίποτα, μ’ ακούς; Τίποτα…

Pampers; Μάλιστα, Pampers!

Τι ταμπού κι αυτό επιτέλους!

Ζω υπό συνθήκες αναπηρίας ίσον αντιμετωπίζω προβλήματα ακράτειας της ουροδόχου κύστης, που συνεπάγεται ότι πρέπει να βρω ΛΥΣΕΙΣ!

Κατ αρχή, αναγνωρίζω, αποδέχομαι και απομυθοποιώ το πρόβλημα!
Ναι, χωρίς αυτό το τρίπτυχο λυμένο, δεν πάμε πουθενά.
Αν δεν αναγνωρίσω το πρόβλημά μου ε, νομίζω πως = είμαι άξιος της τύχης μου! Αν δεν το δεκτώ = δεν πάω πουθενά κι αν δεν το απομυθοποιήσω = είμαι μονίμως κομπλαρισμένος και εκπαιδεύω ουσιαστικά και τον εαυτό μου και τους γύρω μου, να μου συμπεριφέρονται ωσάν να είμαι ανάπηρη στο μυαλό.
Όχι φίλοι μου, το να αποκτήσω χιούμορ στην απόδοση της κατάστασής μου, δεν την κάνει λιγότερο η περισσότερο σοβαρή, την κάνει όμως πιο ανάλαφρη και δεν κλείνεται στα κόμπλεξ του μυαλού μας. Το να δώσω με χιούμορ, κάτι που βιώνω και γαμώτο με ταλαιπωρεί καθημερινά, θέλει δύναμη και θέλει να βλέπεις τη ζωή για κείνο που είναι και όχι για κείνο που δεν μπορεί πια να είναι.

Ακράτεια λοιπόν είναι μια κατάσταση κατά την οποία η λειτουργία της κύστης αδυνατεί να συγκρατεί ή να κενώνεται κανονικά.
Άρα, ψάχνω για λύσεις και βρίσκω τα ειδικά πανάκια –εγώ τα λέω pampers απ τα γνωστά προιόνται (κάτι σαν το «κάνω hoover»). Έχω ψάξει μάρκες και μάρκες που κυκλοφορούν στην Κύπρο. Αυτά που μου ταίριαξαν είναι τα Tena γιατί έχουν τέλεια εφαρμογή, έχουν σύστημα κατά της οσμής και τέλως πάντων είναι τα πλέον λειτουργικά.
Όμως, Κύριοι κατασκευαστές των Tena μην τα αλλάζετε, μην τα φθηνίζετε, μην μας τους κύκλους ταράζετε.
Κι είναι τόσο, μα τόσο δύσκολο να βρεις pampers, να βρεις τη σωστή θέση, δεξιά αριστερά, μπρος πίσω, θέλει εξάσκηση!
http://www.tena.co.uk/Women/information-centre/
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα και θα μάθετε πολλά, κυρίως ότι το πρόβλημα της ακράτειας δεν συμβαίνει μόνο στους ανάπηρους!

Πες τα Στέλιο!





Καμιά φορά το τρεαγούδι αυτό ανεβαίνει στο μυαλό και σου σφίγγει το λαιμό.
Νάναι η μουσική του, οι στίχοι, ή απλά η φωνάρα του Καζαντζίδη που το επικυρώνει;
Ότι και να ναι σήμερα πρωί θέλησα αυτό ν' ακούσω!
Κλισέ θα μου πείτε για ένα blog που ασσχολείται με την αναπηρία...
Ε, ΝΑΙ. Ε, και;;;

Οι καινούργιες ράμπες πεζοδρομίων

Εντάξει, το παλέψαμε γερά! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να κατασκευάζονται κάθετες ράμπες στα κυπριακά πεζοδρόμια: Είναι εντελώς εκτός προδιαγραφών, άβολές έως επικίνδυνες. Τα πεζοδρόμιά μας είναι ΨΗΛΆ και ΣΤΑΝΑ με αποτέλεσμα να μην σου αφήνουν περιθώρια κατασκευής ράμπας 5% και 6%.
Η Επιτροπή Προσβασιμότητας Πεζοδρομίων που αποτελείται από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς: Τμ. Δημοσίων έργων, Τμ. Πολεοδομίας, Ένωση Δήμων, Γραφείο Σχεδιασμού ΑμεΑ, μα κυρίως την ΟΠΑΚ (Παγκύπρια Οργάνωση Παραπληγικών) και ΠΟΤ (Παγκύπρια Οργάνωση Τυφλών), κατάφερε να αλλάξει τα πρόχειρα και απηρχαιωμένα σχέδια που υπήρχαν με τις υποτυπώδεις ράμπες που καμιά σχέση δεν είχαν με τον πραγματικό προορισμό τους: Πώς είναι δυνατόν να βγεις 17 εκατοστά (καμιά φορά 18 και 19) μέσα σε 1 μέτρο ράμπας; Κλίσεις του 15% που ικανοποιούσαν μόνο την ματαιοδοξία των αρχόντων και των υπηρετούντων αυτούς!

Η λύση ήταν να αλλάξουμε τη κατεύθυνση του κεκλιμένου επιπέδου, από κάθετη να γίνει παράλληλη προς το πεζοδρόμιο! Έτσι μπορούμε επιτέλους να κυλάμε με άνεση τα τροχοκαθίσματα, αλλά και οι πεζοί να μην κινδυνεύουν κάθε τόσο να στραβοπατήσουν!

Οδηγός 'οδευσης τυφλών σε διάβαση πεζών

Επιβάλλεται ο επανασχεδιασμός της σήμανσης για τυφλούς στις διαβάσεις πεζών, ώστε η προειδοποιητική λωρίδα από φολιδωτές πλάκες να τοποθετείται κάθετα προς τη διάβαση, όπως σχηματικά φαίνεται στο πιο κάτω σκίτσο. Πρέπει η σήμανση να κατευθύνει τον τυφλό προς την πορεία της διάβασης. Δυστυχώς η σχεδίαση όπως έχει σταλεί στις υπηρεσίες, δεν συμπεριέλαβε παρόμοια περίπτωση με αποτέλεσμα να μην λαμβάνεται υπόψη από τους κατασκευαστές.

Επιπλέον ο Οδηγός όδευσης πρέπει να συνεχίσει και κατά μήκος της κεκλιμένης επιφάνειας για σωστή καθοδήγηση των χρηστών.
Σε αναφορά του για το θέμα της λωρίδας όδευσης, ο Πρόεδρος της Παγκύπριας Οργάνωσης τυφλών, ζήτησε όπως αλλάξει ο σχεδιασμός, ώστε να εξυπηρετεί σωστά και με ασφάλεια τους χρήστες. (βλ. σχεδιάγραμμα πιο κάτω)
Πιθανόν η τοποθέτηση των ΄μικρών κόκκινων τσιμεντόλιθων να δυσκολεύει την εφαρμογή. Ίσως αν χρησιμοποιηθούν κόκκινες πλάκες 40Χ40 για να κρατηθεί η υφιστάμενη χρωματική αντίθεση, να επιλυθεί το πρόβλημα αυτό…

Το τρίτο σημείο που ίσως θα έπρεπε να τύχει επεξεργασίας στο σχεδιασμό του Οδηγού Όδευσης Τυφλών είναι η συνεχής τοποθέτηση των πλακών χωρίς ενδιάμεσο αρμό. Η τοποθέτηση αυτή δεν αφήνει το κενό του αρμού ώστε να δημιουργούνται εσοχές/εξοχές. Δοκιμάσαμε την κατασκευή αυτή στο πολεοδομικό έργο στο Πλατύ και το αποτέλεσμα είναι σαφώς καλύτερο και δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα, είτε οπτικά είτε κατασκευαστικά. Αντίθετα, ομοιογενοποιεί τον οδηγό όδευσης και αποδίδει καλύτερα τη συνοχή του

Ξέρετε τι γίνετε ρε παιδιά;

Λέμε κάτι γίνεται σε σχέση με πριν 5 χρόνια και εξωραΐζουμε τα πράγματα, να παίρνουν θάρρος οι ανάπηροι ότι εντάξει, καλύτερα είναι τώρα αφού υπάρχουν κάποιες ράμπες σε κεντρικά πεζοδρόμια (που φορές δεν έχουν ανταπόκριση στο απέναντι πεζοδρόμιο) ή γιατί κτίζονται τα νέα κτίρια με διευκολύνσεις (και τι γίνεται με το υφιστάμενο 80% που δεν είναι προσβάσιμα;), μην κοροϊδευόμαστε. είμαστε τόσο πολύ πίσω και συγχρόνως προχωράμε τόσο αργά που αντί μπρος, πίσω βαδίζουμε.

Είναι θέμα νοοτροπίας του λαού μας που βασίζεται κυρίως στην απουσία δυνατότητας συνύπαρξης των αναπήρων με τον υπόλοιπο πληθυσμό για να μάθουν, να κατανοήσουν τις κινήσεις, τις ανάγκες, τις δυσκολίες που έχει ένας τυφλός, ένας χρήστης τροχοκαθίσματος. Να μάθουν κυρίως να τον κοιτάζουν χωρίς να παίρνουν το πιο περίλυπο ύφος τους (η καλύτερη περίπτωση) και χωρίς να κοιτάζουν λες και βλέπουν UFO.
Εδώ πακέτο πάει και η πολιτεία. Αυτοί που βρίσκονται στα κέντρα των αποφάσεων δεν είναι τίποτα διαφορετικό σαν νοοτροπία από τον μέσο Έλληνα, την ίδια άγνοια κουβαλούν και επιπλέον αυτοί συνήθως στερούνται συνείδησης.
Εκείνο που χρειάζεται πλέον είναι δυναμικές κινητοποιήσεις, δράσεις καθαρά ακτιβιστικές, να τους κάνεις ρεζίλι και εντός και εκτός, να καταγγέλλεις την Μαμά Ευρώπη ότι οι ανάπηροι βρίσκονται στη χώρα μας σε απομόνωση. Μόνο με το αυτοκίνητο κυκλοφορούν και ξέρετε το χειρότερο;
Το ‘χουν αποδεχτεί, τουλάχιστον οι πολιοί. Έχουν «βολευτεί με τα επιδόματα, τα αφορολόγητα αυτοκίνητα, την λύπηση του κόσμου την μοίρα τους. Ακόμα και οι παλιοί συνδικαλιστές έχουν τόσο κουραστεί πια να κτυπάνε πόρτες, να παζαρεύουν για το αυτονόητο και να βρίσκουν μπροστά τους σκληρούς διαπραγματευτές του Υπουργείου Οικονομικών…
Όμως υπάρχει σήμερα μια νέα «φουρνιά» παραπληγικών που είναι νέα παιδιά με απαιτήσεις απ την ζωή τους, με όνειρα που θέλουν να τους δοθεί ν δυνατότητα να δουλέψουν να βγουν να διασκεδάσουν στα καφέ στα εστιατόρια, να ζήσουν…

Τώρα με την Ευρώπη υποτίθεται πως τα πράγματα αλλάζουν, όμως αυτό που βλέπω συνέχεια στις κρατικές υπηρεσίες είναι ότι τείνουν να γίνουν ειδικοί στο να ξεγελούν με νομοθεσίες που ψηφίζονται σωρηδόν, χωρίς όμως τους σχετικούς Κανονισμούς που θα ρυθμίσουν αυτές τις Νομοθεσίες και να τις θέσουν σε εφαρμογή. Θα γίνει κάποτε κι αυτό…
Ε, λοιπόν με αυτούς είναι που θυμώνω. Τους αρμόδιους μηχανικούς αρχιτέκτονες δημόσιους υπάλληλους γιατί έρχεσαι εσύ να τους βάλεις να δουλέψουν το μυαλό τους λίγο παραπάνω, να τους αλλάξεις τις προδιαγραφές για τα πεζοδρόμια, στα κτίρια στον τρόπο που σκέφτονται, αν σκέφτονται!

Μα πώς είναι δυνατόν, να αναβαθμίζεις /ανακαινίζεις /αποκαθιστάς / αναπλάθεις τον ιστορικό πυρήνα ενός χωριού, και να μην λάβεις υπόψη σου τον παράγοντα άνθρωπο; Όταν μάλιστα είσαι υπόλογος στην ευρωπαϊκή Επιτροπή που συνεισφέρει στην χρηματοδότηση ;
Το υπεύθυνο Τμήμα για τα διατηρητέα (σπίτια και οικισμοί) της Πολεοδομίας έχει τις εμμονές του, αυτό το γνωρίζουμε και ίσως καλά κάνει. Αναπλάθουμε σου λέει, την πλατεία ενός ορεινού χωριού για να την κατασκευάσουμε όπως ακριβώς ήταν (πολύ) παλιά. Με ντόπια υλικά που να συνάδουν με τον χαρακτήρα της περιοχής κλπ
Το σέβομαι συμφωνώ και επαυξάνω.

Όταν όμως, η χρήση του παλιού υλικού έρχεται σε αντίθεση με την άνετη και ασφαλή διακίνηση αναπήρων, ηλικιωμένων, γονιών με παιδάκια και καροτσάκια (για να σημειώσω τις πιο βασικές κατηγορίες εμποδιζόμενων ατόμων), τότε κυρία Πολεοδομία απαιτείται να αναζητήσεις λύσεις που πρώτα θα εξυπηρετήσουν τον καθημερινό χρήστη και όχι απλά να ικανοποιήσεις την ματαιοδοξία του κάθε επισκέπτη.
Το να χρησιμοποιώ το πέτρωμα της περιοχής για την επίστρωση της πλατείας και των γύρω δρόμων δεν σημαίνει αυτόματα ότι η επεξεργασία του υλικού θα είναι η ίδια με πριν 200 χρόνια.
Η τεχνολογία σήμερα δίνει την δυνατότητα να επεξεργαστείς με τέτοιο τρόπο το υλικό ώστε να έχει ομαλή επιφάνεια και να τοποθετηθεί με μικρούς αρμούς που να διευκολύνουν και όχι να αποκλείουν τα αναπηρικά τροχοκαθισματα.

Είμαστε στον 21ο αιώνα και τα θέματα απρόσκοπτης και ασφαλούς διακίνησης για όλους, είναι ενταγμένα πια σε όλες τις ευρωπαϊκές καλένδες.


Mainstream να ένας όρος που δεν έχει επαρκώς μεταφραστεί στα ελληνικά…