Και γιατί παρακαλώ να μη μιλάμε γι αυτά που μας συμβαίνουν; Η καθημερινή μας ζωή είναι. Δεν τη φορτώνω στην πλάτη κανενός και δεν απαιτώ τίποτα άλλο από το να νιώθω άνετη κι ελεύθερη να μιλάω για την αναπηρία μου και να τη ζω με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες
.
Υπάρχει όμως, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που όχι μόνο δεν έχουν ιδέα, αλλά τους ενοχλεί ν αντικρίζουν άτομα με αναπηρία.

WOW! Ε, και;
Και τι με νοιάζει εμένα αν ο Χ ή ο Ψ έχουν πρόβλημα ν αντικρίσουν το αναπηρικό τροχοκάθισμα; Δεν είναι δικό μου πρόβλημα και φυσικά, δεν θα το φορτωθώ κι αυτό στην πλάτη μου!
Και τι με νοιάζει που η στενή μου οικογένεια 1ου βαθμού νιώθουν άβολα με μένα στο καροτσάκι; Ας πρόσεχαν, ας με παρακολουθούσαν, χρόνο με το χρόνο να γέρνω, χρόνο με το χρόνο να χάνω κι ένα κομμάτι του σώματος μου κι έτσι ίσως να τους ερχόταν πιο εύκολο.
Όμως προτίμησαν την τακτική της στρουθοκάμηλου. Και πόσο τους βόλευε που κοροιδεύανε τον εαυτό τους! Όμως τώρα τέλειωσαν τα ψέματα, σώθηκαν κι ο σώσων εαυτό σωθήτω. Απροετοίμαστοι, σαν τις μωρές παρθένες, με το λυχναράκι τους άδειο! Και κοίτα να δεις που εμένα είχαν για τρελή παρθένα! Εν τάξει όχι και παρθένα αλλά τέλος πάντων ήμουν ο τζίτζικας της ιστορίας και αυτοί τα σοφά μερμήγκια! Άντε τώρα να δεχτούν μια σκλήρυνση κατά πλάκας που μεγάλωνε 20 χρόνια κάτω απ τη μύτη τους και επέμεναν να μην το βλέπουν!
Άντε τώρα να τη δουν!


Πώς;
Γι αυτό σας λέω…
Ας πρόσεχαν.
Κοίτα να οργανώσεις τη ζωή σου και την ψυχή σου όσο πιο ανεξάρτητα μπορείς και μη φοβάσαι τίποτα, μ’ ακούς; Τίποτα…